Zdjęcie pomieszczenia

Nowy oddział w Szczucinie

Szanowni Państwo.
20 września 2021 r. w godzinach popołudniowych nastąpiło uroczyste otwarcie i poświęcenie nowego oddziału Fundacji Auxilium w Szczucinie. W naszym gronie powitaliśmy również kolejnych wolontariuszy. Więcej szczegółów dotyczących dyżurów specjalistów w Poradni „Arka” podamy wkrótce. Wszystkim gościom dziękujemy za obecność w tak ważnej dla nas chwili, a tym, którzy wspierają nas finansowo przekazując darowizny na cele statutowe Fundacji serdecznie dziękujemy i prosimy o dalszą pomoc. To dzięki Waszej hojności możemy pomagać tym, którzy potrzebują pomocy i wsparcia w różnych trudnościach życiowych:

Fundacja AUXILIUM
Plac Kazimierza Wielkiego 5
33-100 Tarnów
Nr konta – 97 1870 1045 2078 1069 8554 0001

Infolinia 800 800 605

Całodobowa, bezpłatna infolinia dla dzieci, młodzieży, rodziców i pedagodów

Szanowni Państwo!
Ministerstwo Edukacji i Nauki przy współpracy z Fundacją Auxilium uruchomiło całodobową, bezpłatną infolinię dla dzieci, młodzieży, rodziców i pedagogów „Pomagamy”. Pod bezpłatny numer telefonu 800 800 605 może zadzwonić każda osoba mająca problemy w domu, w szkole czy też w relacjach rówieśniczych. Więcej w linku poniżej:

https://www.gov.pl/web/edukacja-i-nauka/800-800-605—ruszyla-calodobowa-bezplatna-infolinia-dla-dzieci-mlodziezy-rodzicow-i-pedagogow-pomagamy

Realizowane przez Fundację „Auxilium” zadanie prowadzenia ogólnopolskiej infolinii interwencyjno-informacyjnej „Pomagamy” wzbudziło duże zainteresowanie mediów. Fundacja „Auxilium” cieszy się z tego zainteresowania, gdyż pozwala ono dotrzeć z informacją o możliwości otrzymania pomocy do jeszcze większej liczby osób potrzebujących. Niestety, przy okazji zainteresowania medialnego naszym projektem, zauważamy smutny fakt przekazywania przez niektóre media na nasz temat informacji zawierających manipulację bądź nieprawdę. Do informacji fałszywych należy m. in. twierdzenie, jakoby Prezes Fundacji, ks. dr Józef Partyka był egzorcystą i wykładowcą KUL czy też twierdzenie, jakby na infolinii „Pomagamy” dyżurowali egzorcyści, bądź osoby bez odpowiednich kompetencji.
Wobec tego oświadczamy, że ks. dr Józef Partyka kierujący Fundacją „Auxilium” jest doktorem psychologii, a wszystkie osoby dyżurujące w ramach infolinii „Pomagamy” są psychologami, pedagogami bądź prawnikami i że nie ma wśród nich egzorcystów. Sytuacja ta pokazuje nam, jak ważne w budowaniu społeczeństwa obywatelskiego jest wzmacnianie umiejętności krytycznej analizy źródeł oraz umiejętności obrony przed fake newsami. Doświadczenie to inspiruje nas do jeszcze większego zaangażowania w tych obszarach. Przy okazji bardzo dziękujemy wszystkim, którzy wspierają nas finansowo przekazując darowizny na cele statutowe Fundacji i prosimy o dalszą pomoc. To dzięki Państwa hojności możemy pomagać tym, którzy potrzebują pomocy i wsparcia w różnych trudnościach życiowych.

Fundacja „Auxilium”
Plac Kazimierza Wielkiego 5
33-100 Tarnów
Nr konta – 97 1870 1045 2078 1069 8554 0001

Plakat

Nowa siedziba Poradni i Telefonu Zaufania

Szanowni Państwo.
Miło nam poinformować, że Poradnia Specjalistyczna i Telefon Zaufania „Arka” w Tarnowie ma nową siedzibę! Od 1 września 2021 r. dyżury wszystkich specjalistów w naszej Poradni będą odbywać się w gabinetach zlokalizowanych w budynku przy ul. Legionów 30 na 1 piętrze (jest winda). Tych z Państwa, którzy chcieliby umówić się na indywidualne konsultacje w Tarnowie prosimy o kontakt pod numerem telefonu 14 692 02 93 wew. 1, od poniedziałku do piątku w godz. 16.00-20.00.
Wszystkim zaś, którzy wspierają nas finansowo przekazując darowizny na cele statutowe Fundacji serdecznie dziękujemy i prosimy o dalszą pomoc:

Fundacja AUXILIUM
Plac Kazimierza Wielkiego 5
33-100 Tarnów
Nr konta – 97 1870 1045 2078 1069 8554 000

Kobieta przed laptopem

Media elektroniczne a dzieci i młodzież

Media elektroniczne a dzieci i młodzież. Zasady korzystania z mediów elektronicznych przez dzieci i młodzież – dr Iwona Ulfik-Jaworska

(według Kimberly Young, oprac. I. Ulfik-Jaworska)

Dzieci w wieku od 0 do 3 latNIGDY I NIGDZIE nie powinny korzystać z żadnych mediów elektronicznych (dotyczy to telewizji, komputerów, smartfonów), ponieważ w tym okresie dziecko rozwija się poprzez zabawę i bezpośrednie kontakty z osobami znaczącymi oraz innymi dziećmi.

Dzieci w wieku od 3 do 6 latMAKSYMALNIE 1 GODZINA W CIĄGU DNIA

– powinny korzystać wyłącznie z programów i aplikacji dostosowanych do wieku, głównie o charakterze edukacyjnym,

– konieczna jest obecność rodzica i monitorowanie czasu oraz treści,

– nie zaniedbywać fizycznej aktywności oraz zabaw z innymi dziećmi nie związanych z mediami.

Dzieci w wieku 6-9 latUŻYWANIE POD KONTROLĄ – MAKSYMALNIE 2 GODZINY W CIĄGU DNIA

– mogą korzystać z Internetu, ale pod opieką dorosłych,

– warto spędzać razem czas z dzieckiem na graniu w gry, korzystaniu z różnych aplikacji dostosowanych do wieku dziecka,

– jeśli to możliwe, nie udostępniać dziecku urządzeń mobilnych (ze względu na ograniczenie możliwości kontroli), a jeśli dziecko korzysta z takich urządzeń – zainstalować w nich programy blokujące dostęp do nieodpowiednich treści oraz ustalić zasady dotyczące korzystania z sieci w obecności rodzica,

– nie zaniedbywać innych form aktywności, dziecko powinno w tym okresie rozwijać różne zainteresowania oraz spotykać się z rówieśnikami poza szkołą.

Dzieci w wieku 9-12 latUCZENIE SIĘ ODPOWIEDZIALNOŚCI – NADAL MAKSYMALNIE 2 GODZINY W CIĄGU DNIA

– powinny korzystać z Internetu wyłącznie w miejscach ogólnodostępnych w domu (nie w swoim pokoju, w urządzeniach powinny być zainstalowane programy blokujące dostęp do nieodpowiednich treści),

– nie powinny korzystać z gier sieciowych wieloosobowych, zwłaszcza z gier typu MMORPG (czyli takich, w których duża liczba graczy może grać ze sobą w wirtualnym świecie, np. Word of Warcraft, EverQuest, League of Legends, Tibia),

– korzystanie z portali społecznościowych – wyłącznie dostosowanych do wieku dziecka i pod ścisłą kontrolą dorosłych (Facebook nie jest odpowiednim portalem w tym wieku, ponieważ jest adresowany do osób powyżej 13 lat),

– należy ustalić czas bez mediów (np. podczas posiłków, podróży samochodem),

– rodzice powinni monitorować wykorzystywanie komputera do odrabiania lekcji,

– dobrze jest wprowadzić zasadę – najpierw obowiązki potem rozrywka (rodzice powinni dopilnować, czy dziecko odrobiło lekcje, wypełniło obowiązki domowe),

– kiedy dziecko łamie ustalone zasady dotyczące czasu i sposobu korzystania z mediów – można pozbawić dziecko dostępu do jakichkolwiek urządzeń elektronicznych (w tym telefonu komórkowego) przez 24 godziny,

– należy zadbać, aby dziecko angażowało się również w inne aktywności – sport, czytanie książek, spotkania ze znajomymi.

Młodzież w wieku 12-18 latWZRASTAJĄCA NIEZALEŻNOŚĆ

– młodzież w kolejnych latach potrzebuje coraz więcej niezależności, dlatego w tym okresie reguły korzystania z mediów elektronicznych będą się zmieniały,

– kiedy dziecko dorasta, można pozwalać młodym osobom na „prywatne” korzystanie z Internetu (np. w swoim pokoju), ale nie należy zaniedbywać rozmów dotyczących zachowań podejmowanych w sieci oraz bezpieczeństwa on-line,

– warto też wspólnie z dzieckiem ustalić zasady dotyczące ilości czasu poświęcanego dziennie na korzystania z mediów elektronicznych oraz podejmowanych aktywności w sieci (np. zakaz korzystania z Internetu w godzinach nocnych),

– nadal można korzystać z programów blokujących dostęp do nieodpowiednich treści,

– oprócz nauki młodzież powinna mieć również ustalone codzienne obowiązki domowe (np. zmywanie naczyń, wyprowadzanie psa i in.), z których powinna się wywiązywać,

– warto ustalić konsekwencje za nieprzestrzeganie zasad związanych z korzystaniem z mediów lub za niewypełnianie domowych obowiązków,

– w czasie wolnym od nauki (np. wakacje) – warto, aby młody człowiek podjął jakąś sezonową pracę (pozwoli to wypełnić wolny czas, będzie okazją do rozwijania swojej dojrzałości i odpowiedzialności).

(oprac. I. Ulfik-Jaworska na podstawie K. Young)

***

Iwona Ulfik-Jaworska – doktor nauk humanistycznych w zakresie psychologii, adiunkt w Katedrze Psychologii Wychowawczej i Rodziny KUL Jana Pawła II, prowadzi kursy dla narzeczonych w małych grupach przy Duszpasterstwie Akademickim KUL (od 2000 r.) oraz szkolenia i warsztaty dla rodziców i nauczycieli z zakresu kompetencji wychowawczych oraz edukacji medialnej, aktywnie współpracuje z Poradnią Specjalistyczną ARKA.

Uśmiechnięte dziecko

Dojrzałość szkolna – Agnieszka Szymańska

Zanim poślesz sześciolatka do szkoły czyli o dojrzałości szkolnej słów kilka

Po kilku burzliwych latach wprowadzania reformy, która zakładała rozpoczynanie nauki w klasie pierwszej przez dzieci w wieku sześciu lat, w polskim prawie oświatowym pojawił się zapis przywracający obowiązek szkolny dla siedmiolatków (od 1 września 2016 r.). Obecnie do klasy piewszej obowiązkowo idą dzieci w wieku siedmiu lat (chyba, że odroczono im rozpoczęcie spełniania obowiązku szkolnego), a dzieci sześcioletnie mają prawo rozpocząć naukę szkolną. Rodzice i opiekunowie niejednokrotnie zastanawiają się nad możliwością posłania 6-latka do szkoły, biorąc pod uwagę jego zdolności poznawcze lub inne aspekty, np. posłanie rodzeństwa (6 i 7 latka) razem do klasy ułatwia dowożenie dzieci do szkoły. Bywa też, że rozważają przedłużenie dziecku pobytu w przedszkolu – taka możliwość istnieje dla każdego dziecka o jeden rok z przyczyn wskazujących na brak dojrzałości szkolnej, a dla dzieci niepełnosprawnych do 9 roku życia.

Przekraczając próg szkoły i podejmując naukę w klasie pierwszej dziecko rozpoczyna bardzo ważny etap w swoim życiu. Będzie zdobywało różnego rodzaju wiedzę i umiejętności, które są niezbędne w zasadzie we wszystkich obszarach życia. Wbrew pozorom, przebywając w szkole, dziecko nie tylko uczy się czytania, pisania, liczenia, języka obcego, matematyki czy historii, ale także nabywa i doskonali kompetencje takie jak respektowanie norm grupowych, budowanie relacji z rówieśnikami, pokonywanie trudności, adekwatne radzenie sobie ze swoimi emocjami, itd. Aby kształtowanie tych wszystkich sprawności u dziecka przebiegało pomyślnie, niezwykle ważne jest, aby rozpoczęło ono naukę szkolną odpowiednio przygotowane, czyli osiągnęło dojrzałość szkolną. Często rodzice czy opiekunowie koncentrują się na tym, czy ich pociecha zna litery (jeśli przedszkolak już czyta, jest to powodem do dumy), potrafi liczyć, uczy się szybko na pamięć, uważając, że te umiejętności zagwarantują dziecku sukces w szkole. A tymczasem o poziomie dojrzałości szkolnej dziecka świadczy jego rozwój w różnych sferach, nie tylko w wymiarze rozwoju intelektualnego, choć jest on bardzo ważny. Na co w takim razie trzeba zwrócić uwagę, aby prawidłowo ocenić możliwości dziecka do podjęcia nauki szkolnej? Warto przyjrzeć się poszczególnym obszarom rozwoju stanowiącym o dojrzałości szkolnej. Poniżej przedstawiono najważniejsze cechy i umiejętności dziecka, które jest gotowe do rozpoczęcia nauki w szkole.

W sferze rozwoju fizycznego i sprawności ruchowej:

  • dziecko jest sprawne ruchowo: biega, skacze, pokonuje przeszkody, staje na jednej nodze, ma dobrą koordynacją ruchową, nie męczy się szybko;
  • jest samodzielne w zakresie samoobsługi: samo spożywa posiłki, samo korzysta z toalety, myje ręce, rozbiera i ubiera się, a nawet wiąże buty;
  • jego waga i wzrost odpowiadają co najmniej 3 centylowi (określa to lekarz na badaniu bilansowym), ma pewną odporność na choroby i jego nieobecności w przedszkolu z powodu choroby nie są zbyt liczne.

W sferze rozwoju umysłowego:

  • dziecko prawidłowo artykułuje wszystkie głoski (nie ma wady wymowy), wypowiada się pełnym zdaniem, w zrozumiały sposób mówi o swoich potrzebach i decyzjach, jego wypowiedzi są poprawne pod względem gramatycznym;
  • rozwiązuje proste zagadki, potrafi nauczyć się na pamięć prostego wierszyka;
  • interesuje się literami, czytaniem i pisaniem, odczytuje krótkie wyrazy w formie napisów drukowanych;
  • potrafi grupować przedmioty, obrazki według określonej cechy (np. kształtu, koloru) lub kategorii (np. owoce, zabawki), a także dobierać je w pary według jakiejś zależności (np. krowa – mleko, liść – drzewo);
  • przelicza obiekty i potrafi powiedzieć, ile ich jest, dodaje i odejmuje w sytuacji użytkowej na konkretach, odróżnia liczenie błędne od poprawnego;
  • odróżnia lewą stronę swojego ciała od prawej, rozumie stosunki przestrzenne „nad”, „pod”, „z lewej strony”, „z prawej strony”;
  • potrafi się skoncentrować na zadaniu przez dłuższą chwilę (10 – 15 minut), jest w stanie uważnie słuchać bajki, opowiadania, muzyki, potrafi siedzieć spokojnie przez minimum 20 – 25 minut.

W sferze rozwoju percepcyjno – motorycznego:

  • dziecko potrafi wskazać takie same kształty, takie same figury, takie same znaki lub takie same litery, potrafi wskazać różnice pomiędzy dwoma obrazkami, różniącymi się jedynie niewielkimi szczegółami;
  • potrafi układać puzzle, odwzorowywać proste geometryczne układy;
  • odróżnia dźwięki z otoczenia (np. odgłosy pojazdów, głosy zwierząt, dźwięki instrumentów muzycznych);
  • potrafi odtworzyć prosty układ rytmiczny wystukany przez dorosłego;
  • potrafi dzielić wyrazy na sylaby i składać je z sylab, umie wyróżnić głoskę na początku i na końcu wyrazu, wyodrębnia głoski w prostych wyrazach, różnicuje wyrazy podobne (np. liście – kiście, góra – kura, bąk – pąk);
  • ma sprawne ręce, prawidłowo trzyma ołówek, naciska go z odpowiednią siłą, i zachowuje ciągłość ruchu, potrafi rysować (w tym szlaczki literopodobne), malować, lepić z plasteliny, wycinać nożyczkami, nawlekać koraliki na sznurek, kolorując obrazek nie wychodzi poza linie.

W sferze rozwoju emocjonalno – motywacyjnego:

  • dziecko potrafi zapanować nad swoimi emocjami, (zwłaszcza w sytuacji konieczności czasowego rozstania z rodzicami), nie jest nadmiernie płaczliwe, strachliwe, czy wybuchowe, radzi sobie z sytuacją oceny;
  • wywiązuje się z powierzonych mu drobnych obowiązków (np. doprowadza rozpoczętą pracę do końca, sprząta po skończonej zabawie);
  • próbuje pokonywać trudności, podejmuje wysiłek mimo niechęci, niezadowolone z efektów swojej pracy nie zniechęca się, ale podejmuje kolejne próby;
  • radzi sobie w nowych sytuacjach (np. jest zaciekawione, opanowane).

W sferze rozwoju społecznego:

  • dziecko potrafi nawiązać kontakt z dorosłymi spoza najbliższego otoczenia;
  • umie odpowiednio zareagować na polecenie słowne, także kierowane do całej grupy;
  • potrafi samo zorganizować sobie zabawę, nie oczekuje towarzyszenia dorosłego przy każdej aktywności;
  • potrafi nawiązywać satysfakcjonujące kontakty z innymi dziećmi, bawi się w grupie, współdziała z rówieśnikami;
  • respektuje prawa i obowiązki swoje oraz innych osób, zwraca uwagę na ich potrzeby.

Można i trzeba wspierać dziecko w osiąganiu gotowości do rozpoczęcia nauki w szkole. Jest to zadanie nie tylko przedszkola, ale także rodziców i opiekunów, którzy na co dzień mogą stymulować rozwój dziecka poprzez odpowiednie oddziaływania. Niezwykle istotne jest, aby spędzać z dzieckiem czas, codziennie z nim rozmawiać, pytać o jego przeżycia, uczucia, zainteresowania, zachęcać je do opowiadania oraz czytać mu literaturę dziecięcą. Rodzice powinni pomóc małemu człowiekowi uczyć się adekwatnie reagować na sukcesy i porażki oraz wspierać go w zrozumieniu – odpowiednio do wieku dziecka – znaczenia obowiązku i odpowiedzialności za siebie. Nie należy podawać dziecku gotowych rozwiązań, ale pytać, co jego zdaniem powinno zrobić w danej sytuacji. Ważne jest organizowanie dziecku zabaw ruchowych oraz związanych z rysowaniem, malowaniem, lepieniem z mas plastycznych, układaniem puzzli, czy rozpoznawaniem odgłosów z otoczenia, a także z sylabowaniem i głoskowaniem. Warto powierzać dziecku obowiązki i odpowiedzialne zadania odpowiednio do jego możliwości (np. podlewanie kwiatków, pakowanie plecaka do przedszkola) oraz nagradzać wykonane zadanie pochwałą.

Pierwsze lata edukacji szkolnej są w życiu dziecka tzw. okresem krytycznym (w tym przypadku czasem, w którym w rozwoju dziecka powinny pojawić się określone kompetencje związane z jego stosunkiem do szkoły i uczenia się), warunkującym jakość dalszej nauki. Doświadczenia, które są udziałem dziecka na pierwszym etapie edukacyjnym wpływają na jego postawę wobec pracy, innych ludzi, własnej osoby oraz na stosunek do osiągnięć, motywację i poziom aspiracji życiowych. Niezmiernie ważne jest zatem, aby mały człowiek trafił do szkoły w odpowiednim dla siebie czasie; zdaniem badaczy siódmy rok życia to czas, kiedy większość dzieci jest gotowa do rozpoczęcia nauki sformalizowanej (czyli szkolnej). Należy tu jednak wspomnieć, że rozwój każdego dziecka przebiega w określonym tempie. Nie wszystkie dzieci urodzone w jednym roku (a nawet miesiącu czy dniu) rozwijają się identycznie, ponieważ w rozwoju człowieka występują tzw. różnice indywidualne. Dzieci posłane do szkoły, bez osiągnięcia swojej indywidualnej gotowości szkolnej, nie poradzą sobie z nauką, będą miały słabsze oceny, problemy natury emocjonalnej i społecznej, np. tracą pewność siebie, sprawiają problemy wychowawcze. I co charakterystyczne, trudności te mogą pojawić się nie od razu po rozpoczęciu klasy pierwszej, a dopiero na kolejnym etapie edukacyjnym, zwłaszcza dotyczy to dzieci, którym przyspieszono rozpoczęcie obowiązku szkolnego. Do poradni trafia całkiem sporo dzieci, które posłane jako sześciolatki do klasy pierwszej borykają się, wcześniej czy później, z różnego rodzaju trudnościami. Dość wspomnieć tu chłopca, który w drugim półroczu nauki w klasie pierwszej przeszedł kilka serii antybiotykoterapii z powodu uporczywego kaszlu. Dopiero kolejny z diagnozujących lekarzy stwierdził, że kaszel nie jest spowodowany przyczynami somatycznymi. W sytuacji intensywnej nauki czytania w klasie pierwszej, co okazało się dla niego na tym etapie zbyt trudne, chłopiec zaczął nerwowo reagować kaszlem, który utrwalił się jako objaw tikowy. Przykładem jest też sytuacja dziewczynki, która poszła do klasy pierwszej jako sześciolatka ze swoją starszą siostrą. Do klasy V była dobrą uczennicą, starała się za wszelką cenę dorównać (starszym o rok) kolegom i koleżankom. Zmieniło się to jednak, gdy została odrzucona przez siostrę i koleżanki, które będąc od niej o rok strasze weszły już w wiek dojrzewania, miały swoje „dorosłe“ tematy i zaczęły uważać tę dziewczynkę za nieodpowiednie dla siebie towarzystwo. Dziewczynka opuściła się w nauce i czuła się wyobcowana w swojej klasie.

Obserwując swoje dziecko należy zadać sobie pytanie, czy jest ono już gotowe na podjęcie życiowego wyzwania, jakim jest wejście w rolę ucznia i nauka szkolna, czy też jeszcze powinno ono dojrzewać do tego zadania będąc przedszkolakiem. W przypadku jeśli rodzice lub opiekunowie borykają się z wątpliwościami, czy ich dziecko w wystarczającym stopniu jest przygotowane do rozpoczęcia pierwszej klasy, istnieje możliwość przeprowadzenia badania dojrzałości szkolnej w poradni psychologiczno – pedagogicznej. Pozwoli to na postawienie specjalistycznej diagnozy, ułatwiającej rodzicom lub opiekunom podjęcie właściwej decyzji odnośnie posłania dziecka do szkoły lub odroczenia mu obowiązku szkolnego.

Agnieszka Szymańska – absolwentka psychologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, od kilkunastu lat pracuje w poradnictwie z dziećmi, młodzieżą, rodzicami i nauczycielami oraz osobami w podeszłym wieku. Wolontariusz w Poradni Specjalistycznej i Telefonie Zaufania „Arka” w Tarnowie.

Kobieta i mężczyzna

Mediacje … wciąż mało znane – Aneta Łyś

„Więcej ludzi marnuje czas i energię roztrząsając problemy niż rzeczywiście próbując je rozwiązać”. /Henry Ford/

Zwykle zaczyna się od jakiejś kwestii spornej – różnicy zdań, sprzeczki, kłótni, aż do konfliktu. Często ludzie innych ludzi nie słyszą, nie rozumieją, a niekiedy zapominają, o czym usłyszeli. Czasem wystarczy jedno niepotrzebne słowo, by nieporozumienie przekształciło się w starcie czy wręcz wojnę.

Mediacje są sposobem rozwiązywania sporów, konfliktów, regulowania spraw z pomocą mediatora. Mają na celu stworzenie stronom warunków umożliwiających osiągnięcie dobrowolnego porozumienia.

Mediacje mogą dotyczyć spraw:

  1. karnych (podejrzanego lub oskarżonego i pokrzywdzonego na drodze przestępstwa),
  2. nieletnich (zadośćuczynienia czy naprawienia szkody pokrzywdzonemu przez nieletniego),
  3. cywilnych (m. in. długów, działu spadku, podziału współwłasności, podziału majątku dorobkowego, sporów sąsiedzkich),
  4. rodzinnych (separacji, rozwodu, władzy rodzicielskiej, opieki, alimentów, ochrony więzi uczuciowych),
  5. gospodarczych (m. in. niewykonania umowy, zniesienie współwłasności),
  6. z zakresu prawa pracy (pracownika i pracodawcy, np. o zapłatę, rozwiązanie umowy),
  7. oświatowych (szkoły z samorządem, kuratorium lub środowiskiem lokalnym; szkolnych np. rodzic-nauczyciel, rówieśniczych np. uczeń-uczeń),
  8. pomocy społecznej (m. in. nienależnie pobranych świadczeń; odpłatności za DPS),
  9. administracyjnych (np. decyzji w sprawach budowlanych, z zakresu planowania i zagospodarowania przestrzennego, ochrony środowiska)
  10. sporów zbiorowych.

Zgodnie z przepisami kodeksu postępowania cywilnego mediacja może być prowadzona bez wnoszenia sprawy do sądu (pozasądowa) albo na podstawie postanowienia sądu (sądowa). W przypadku mediacji pozasądowej dowolnego mediatora wybierają strony.
Najczęściej to jedna ze stron zgłasza się do mediatora i prosi o kontakt w swoim imieniu z drugą stroną. Mediator kontaktuje się z drugą stroną konfliktu i przekazuje propozycję rozpoczęcia mediacji. Mogą też zgłosić się do niego razem. Wspólnie ustalają termin spotkania, a mediator proponuje neutralne miejsce przeprowadzenia mediacji.

Mediacje sądowe wspomagają sądownictwo w załatwianiu wielu spraw. Są określone przepisami kodeksu postępowania cywilnego – art. 183 KPC 1-15. W przypadku mediacji sądowej – najczęściej sąd wyznacza mediatora z listy stałych mediatorów sądowych. Mediator sam kontaktuje się wtedy ze stronami, zapraszając je na spotkanie (w ustawowo ustalonym terminie). Sprawę do mediacji sądowej można kierować na każdym etapie postępowania sądowego (z inicjatywy stron lub sędziego).

Mediator to kompetentna, bezstronna osoba zarządzająca konfliktem stron, pomagająca
w komunikacji. Pobudza on strony sporu (przez odpowiednie zadawanie pytań) do poszukiwania rozwiązań, łagodzi powstające napięcia, pomaga w dojściu do porozumienia, które ostatecznie zostanie przez nie  zaakceptowane i wcielone w życie.

Mediatorzy mogą być stali – z list sądowych oraz pozostali – z ośrodków mediacyjnych
(z organizacji pozarządowych i uczelni) lub niezrzeszeni. Dane kontaktowe mediatorów stałych oraz z list prowadzonych przez ośrodki mediacyjne znajdują się na stronach internetowych sądów okręgowych.

Podstawowe zasady  mediacji to:

* dobrowolność (przystąpienie z własnej woli, na każdym etapie odstąpić od udziału
w mediacji),
* woli porozumienia (gotowość do ugody),
* poufność (obowiązek zachowania w tajemnicy pozyskanych informacji),
* bezstronność mediatora (niezaangażowany w konflikt, nie bierze racji żadnej ze stron),
* autonomia konfliktu (decyzje należą wyłącznie do stron),
* nieformalność (mediacja odbywa się poza sądem, nie ma  oficjalnego charakteru tylko
prywatny),
* działanie w dobrej wierze,
* satysfakcja obydwu stron – w wyniku mediacji,

W czasie mediacji obowiązują też reguły: szacunku, słuchania drugiego, nie krzyczenia ani nie używania obelżywych słów.

 

Zalety mediacji jako alternatywy postępowania sądowego:

– nieporównywalnie krótszy czas,
– w przyjaznym miejscu, zaakceptowanym przez strony,
– poufnie,
– intensywna, bezpośrednia komunikacja,
– zmierzanie ku przyszłości, a nie cofanie się w przeszłość,
– wspólne poszukiwanie rozwiązań,
– wynik zależny od obu stron, od ich chęci porozumienia,
– nie ma przegranego i wygranego- sukces odnoszą obie strony,
– osiągnięcie formalnego porozumienia (ugody), a nie wyroku,
– niewspółmiernie mniejsze koszty w odniesieniu do postępowania sądowego,
– satysfakcja wynikająca z porozumienia.

Podczas przebieg mediacji klasycznych mają miejsce:

  • przedstawienie przez mediatora na czym polega mediacja i jej zasady, roli mediatora, przebiegu spotkania,
  • prezentacja stanowisk przez strony,
  • wzajemne wyjaśnienia,
  • rozmowy indywidualne z mediatorem (możliwość wypowiedzenia się, doprecyzowanie najważniejszych spraw, podanie propozycji),
  • przedstawienie propozycji drugiej stronie,
  • podsumowanie, zestawienie interesów,
  • porozumienie (ugoda).

Ugoda zawarta przed mediatorem ma status ugody cywilnoprawnej (w razie braku zwrócenia się do sądu). By ugoda miała status ugody sądowej wymagane jest jej zatwierdzenie przez sąd.

Mediacja nie jest doradztwem, poradnictwem ani terapią. Jednak rezultaty postępowania mediacyjnego mają bezsprzecznie charakter terapeutyczny.

A zatem… Masz konflikt? Zamiast skierować sprawę do sądu …IDŹ NA MEDIACJE!

Aneta Łyś – mediator, wolontariusz Poradni Specjalistycznej „Arka”.

Shopping Basket